Το φαινόμενο των κατ’ οίκον εκκλησιών


Τα τελευταία χρόνια, ένα κατά μεγάλο βαθμό άγνωστο αλλά αυξανόμενο φαινόμενο που συμβαίνει στις δυτικές χώρες αλλάζει δραστικά το πρόσωπο της χριστιανοσύνης και τον τρόπο που πολλοί χριστιανοί βιώνουν την πίστη τους. Απογοητευμένοι από τη μη εφαρμογή των αρχών της Καινής Διαθήκης, από την καταχρηστική κυριαρχία πολλών ηγετών και από το άπλωμα της αποστασίας σε μεγάλα τμήματα του οργανωμένου χριστιανισμού, χιλιάδες χριστιανοί στις αγγλόφωνες κυρίως χώρες αρχίζουν να συναθροίζονται σε σπίτια για να μελετήσουν μαζί τη Γραφή, να προσευχηθούν, να μοιραστούν το Δείπνο του Κυρίου και να γευτούν την κοινωνία και την απλότητα των χριστιανών του πρώτου αιώνα.

«Είμαστε στις πρώτες μέρες μιας πολύ ριζοσπαστικής κίνησης του Θεού» λέει ο Nate Krupp, συγγραφέας του βιβλίου "God's Simple Plan For His Church". «Βλέπουμε τον Θεό να κάνει θαυμαστά πράγματα: άνθρωποι αφήνουν την οργανωμένη Εκκλησία κατά χιλιάδες. Κουράστηκαν να αποτελούν ακροατήριο αντί για σώμα. Αμφισβητούν τη χρήση των χρημάτων σε εκκλησιαστικά κτίρια. Κουράστηκαν να ελέγχονται και να χειραγωγούνται. Ποθούν να βάλουν σε χρήση τα πνευματικά χαρίσματά τους στην υπηρεσία του Θεού και να δουν να εφαρμόζεται η "ιεροσύνη όλων των πιστών" αντί η ιεροσύνη των λίγων "κληρικών"· ποθούν να δουν το Άγιο Πνεύμα να μπορεί να κινείται ελεύθερα αντί να περιορίζεται σε ένα περιβάλλον που όλα χειραγωγούνται. Ο Θεός στην πρόνοιά Του ξεσηκώνει μάζες ανθρώπων που επιθυμούν να λειτουργούν όπως οι πρώτοι χριστιανοί. Που στρέφουν τα νώτα τους στα προγράμματα και επιστρέφουν στην πρώτη τους αγάπη, στον Ιησού.»

Ο Krupp χαρακτηρίζει σαν ριζικό χριστιανισμό της Καινής Διαθήκης το κίνημα που απομακρύνεται από προγράμματα κατευθυνόμενα από "κληρικούς" προς συναθροίσεις πιστών αμοιβαίας συμμετοχής. Από ένα ευαγγέλιο μιας "εύκολης μεταστροφής" στο ευαγγέλιο της Βασιλείας το οποίο καλεί ανθρώπους σε μετάνοια και υποταγή στον Χριστό σαν Κύριο. Από την ηγεσία του ενός ανθρώπου "ποιμένα" στη συλλογική καθοδήγηση ανθρώπων που λειτουργούν σαν υπηρέτες. Και από τις συνάξεις σε εκκλησιαστικά κτίρια σε συνάξεις σε σπίτια. «Δεν είναι βιβλικό το να θεωρούνται τα κτίρια σαν ιεροί τόποι λατρείας» λέει. «Αυτό είναι κάτι από την παλαιά οικονομία. Όταν ήρθε ο Χριστός κατάργησε την παλαιά οικονομία. Η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι εμείς, σαν λαός του Θεού, είμαστε ο ναός του Αγίου Πνεύματος. Ο Ιησούς είπε στη γυναίκα που ήταν στο πηγάδι (Ιωάννης 4) ότι ερχόταν η ώρα που η λατρεία του Θεού δεν θα περιοριζόταν πλέον σε κάποιο άγιο τόπο όπως ο Ναός στην Ιερουσαλήμ. Όλος ο τρόπος της ζωής μας πρέπει να αποτελεί λατρεία». (Βλέπε και Λουκά 1:74-75 για την καθημερινή μας ζωή σαν συνεχή λατρεία).

Ο James Dunn, καθηγητής της Καινής Διαθήκης στο πανεπιστήμιο του Durham, υπογραμμίζει το γεγονός που οδήγησε στην μεγάλη ρήξη μεταξύ του χριστιανισμού και του ιουδαϊσμού. «Ήταν ο ναός αυτό που οδήγησε στην εχθρότητα ενάντια στον Στέφανο, όχι η αξίωση ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας,. Όταν η νέα διδασκαλία στράφηκε ενάντια στον ναό τα "λαμπάκια" άρχισαν να ανάβουν. Η ευρύτερη κοινότητα είχε επενδύσει πάρα πολλά στον ναό για να επιτρέψει έτσι οποιοδήποτε είδος ριζοσπαστικής κριτικής. Και ο μεγαλύτερος κύκλος των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, συμπεριλαμβανομένων των αρχιερέων, εξαρτιόταν κατά πολύ από τον ναό, τόσο σε οικονομικά όσο και πολιτικά και θρησκευτικά πλαίσια. Αυτό που πραγματικά εξαγρίωσε τους θρησκευτικούς ηγέτες ήταν ο τολμηρός ισχυρισμός του Στέφανου ότι "ο Ύψιστος δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς" (Πράξεις 7:48). Ο ναός ήταν πάρα πολύ κεντρικός για την εβραϊκή λατρεία και την εβραϊκή ταυτότητα. Καθένας που θα υπέβαλε αυτές τις απόψεις, και μάλιστα μέσα στην πόλη της Ιερουσαλήμ, θα εξόργιζε το εβραϊκό ακροατήριο πέρα από όσο μπορούσε να αντέξει. Έξω φρενών με την οξεία μομφή που έκανε ο Στέφανος, το συνέδριο τον πέταξε από την πόλη και τον λιθοβόλησε μέχρι θανάτου.»

Ποια είναι η ανταπόκριση που βλέπει ο Krupp σ' αυτές τις "ανατρεπτικές" θέσεις, ιδιαίτερα στο θέμα με τις κατ' οίκον εκκλησίες; «Γενικά οι χριστιανοί είναι πολύ θετικοί. Πολλοί λένε ότι είχαν ήδη σκεφτεί κάτι τέτοιο. Η μεγάλη εναντίωση έρχεται από τους κληρικούς» εξηγεί ο Krupp. «Κάποιοι αντιδρούν από ανασφάλεια. Υπάρχει το συναίσθημα "μας φεύγετε και δεν θα έχουμε πλέον την οικονομική σας υποστήριξη"».

Ο Calvin Guy, πρώην πρόεδρος του Τμήματος Ιεραποστολών του Southern Baptist Theological Seminary, σε κάποιο άρθρο του με τίτλο "Pilgrimage Toward The House Church" και καθώς αναφέρεται στις διαφορές ανάμεσα στον χριστιανισμό της Καινής Διαθήκης και στον σημερινό γράφει: «όταν λέμε "πάω στην εκκλησία" εμείς εννοούμε το κτίριο ενώ εκείνοι εννοούσαν τη συνάθροιση στο σπίτι κάποιου (Ρωμ 16:5, Α΄Κορ. 16:19, Κολ. 4:15 και Φιλήμ. 2). Χωρίς να έχουν τα κόστη και τις έγνοιες οικοδόμησης και συντήρησης κτιρίων μπορούσαν να χρησιμοποιούν τις οικονομίες τους για να βοηθήσουν τις χήρες και τα ορφανά. Η υπηρεσία αγάπης δεν ήταν ένα μέρος από τον προϋπολογισμό τους. Ήταν όλος ο προϋπολογισμός τους».

Ο Jon Zens, εκδότης του "Searching Together" και επίσης υποστηρικτής της πρακτικής της εκκλησίας σύμφωνα με τις αρχές της Καινής Διαθήκης, έχει παρατηρήσει και αυτός μια αυξανόμενη έξοδο ανθρώπων από τις παραδοσιακές εκκλησίες σε όλη την Αμερική. «Βλέπω τρεις βασικούς λόγους που πολλοί βγαίνουν από τις θεσμικές εκκλησίες. Μετά από χρόνια πνευματικής πείνας, φεύγουν για να βρουν τις αλήθειες της Καινής Διαθήκης. Μελετούν τις Γραφές τους και βλέπουν ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα στην παραδοσιακή εκκλησία και σ' αυτή της Καινής Διαθήκης. Συχνά φεύγουν αφού η θεσμική εκκλησία αγνόησε τις εκκλήσεις τους για αλλαγή».

Αν με τις παραδοσιακές θεσμικές εκκλησίες υπήρξε κάποια επιτυχία γιατί να αλλάξουμε; «Παρόλο που το παραδοσιακό εκκλησιαστικό κτίριο με τον έναν ποιμένα έχει κάποια ορατή επιτυχία, υπάρχουν τα στατιστικά που δείχνουν ότι αυτή η επιτυχία υστερεί» ο Zens απαντά. «Διαζύγια, αυτοκτονίες, νευρικοί κλονισμοί, εξάντληση, αφθονούν ανάμεσα σε κληρικούς. Η μέση ποιμαντορική θητεία στη Νότια Βαπτιστική Σύνοδο είναι κάτω από 18 μήνες. Οι μεταστροφές που γίνονται με τακτικές ψυχολογικής πίεσης σπάνια διαρκούν. Το πραγματικό όμως ερώτημα είναι: Τι διδάσκει η Καινή Διαθήκη; Αν οποιαδήποτε πρακτική αντίκειται ή καταπνίγει το πρότυπο της Καινής Διαθήκης θα έπρεπε και μόνο γι' αυτό το λόγο να απορριφθεί. Η πρώτη εκκλησία δεν είχε ούτε τάξη κληρικών ούτε "ιερά" κτίρια και αυτό διέφερε δραστικά από όλες τις θρησκείες συμπεριλαμβανομένου και του Ιουδαϊσμού. Η χρήση ακριβών εκκλησιαστικών κτιρίων αποτελεί μεγάλο συμβιβασμό αυτού που ο Χριστός σχεδίαζε να χτίσει. Έτσι, το να συναθροίζονται οι πιστοί σε απλά σπίτια, διαμερίσματα, νοικιασμένους φτηνούς χώρους ή απλά έξω στη φύση, προσφέρει το καλύτερο πλαίσιο για να βιώνονται τα 58 "αλλήλους" της Καινής Διαθήκης.

Οπωσδήποτε οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης είχαν μια σαφή αντίληψη για το τι πραγματικά αποτελεί την εκκλησία, κάτι που είναι ξένο στους περισσότερους χριστιανούς σήμερα. Αναφέρονταν στον λαό του Θεού σαν οικοδομή του Θεού (Α΄ Κορ 3:16-17, Εφ. 2:19-22), ναό του Θεού (Α΄Κορ. 3:16-17), οίκο του Θεού (Α΄ Τιμ. 3:15, Εβραίους 3:6, 10:21, Α΄ Πετ. 2:17), οικογένεια του Θεού (Εφ. 2:19, Γαλ. 6:10) και Σώμα του Χριστού (Ρωμ. 12:4-5, Α΄Κορ. 12:12, Εφεσ. 3:6, 5:23, 30). Οι χριστιανοί της Καινής Διαθήκης δεν πήγαιναν στην εκκλησία· Ήταν η εκκλησία! Οι ίδιοι ήταν η οικοδομή και ο ναός του Θεού!» Λέει ο Howard Snyder στο "The Problem of the Wineskins Today": «Ένα εκκλησιαστικό κτίριο δεν μπορεί να είναι "το σπίτι του Θεού" επειδή στην Καινή Διαθήκη o όρος αυτός αναφέρεται σε έναν λαό. Αν υπάρχει κάποιος λόγος ύπαρξης για ένα κτίριο αυτός είναι αποκλειστικά πρακτικός, απλά για να υπάρχει ένα χώρος για να συναθροίζονται.»

Σε ένα άρθρο με τίτλο "Τέσσερις τραγικές μετατοπίσεις στην ορατή εκκλησία από το 180 έως το 400 μ.Χ.» ο Zens γράφει: «Κάποιοι λένε ότι εφόσον η πρώτη εκκλησία συναθροιζόταν σε σπίτια πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους. Νομίζω ότι η βασική αρχή της Καινής Διαθήκης στο θέμα αυτό είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον άγιοι τόποι. Ο σύγχρονος χριστιανισμός δεν έχει σχεδόν καθόλου αντίληψη αυτής της σημαντικής αλήθειας. Κρατώντας την αντίληψη της Παλαιάς Διαθήκης οι άνθρωποι οδηγούνται να πιστέψουν ότι ένα κτίριο είναι "ο οίκος του Θεού". Οι πιστοί είναι ελεύθεροι να συναθροίζονται όπου τους βολεύει ώστε να φροντίζουν, να καλλιεργούν και να πετυχαίνουν τους στόχους που βάζει μπροστά τους ο Χριστός. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι πολλά εκκλησιαστικά συγκροτήματα ούτε προωθούν ούτε πετυχαίνουν αυτά που ο Χριστός επιθυμεί για το σώμα Του. Τα σπίτια είναι ένα ουδέτερο μέρος για να συναθροίζονται οι πιστοί, και η πρώτη εκκλησία άκμασε πολύ καλά τους δύο πρώτους αιώνες χωρίς να χτίσει κανένα κτίριο-ναό. Αλλά και πάλι, το θέμα είναι όχι σε τι είδους χώρου συναθροίζονται οι πιστοί αλλά τι μορφή παίρνει η κοινή ζωή και πορεία τους, καθώς αγωνίζονται με τις υποχρεώσεις και τα προνόμια που πηγάζουν από το γεγονός ότι ο καθένας τους είναι ένας ιερέας.»

Ο Christian Smith, γράφοντας στην περιοδική έκδοση "Voices In The Wilderness " αναπτύσσει το θέμα αυτό παραπέρα. «Ο Θεός εννοεί τις εκκλησίες σαν κοινότητες πιστών όπου ο καθένας συνεισφέρει τα χαρίσματα και τις ικανότητές του στο σύνολο, ώστε με την ενεργή συμμετοχή όλων, οι ανάγκες της κοινότητας να ικανοποιούνται. Με άλλα λόγια, αυτό που πρέπει να βλέπουμε στις εκκλησίες μας είναι η διακονία των ανθρώπων, όχι η διακονία των επαγγελματιών. Ο ρόλος των κληρικών είναι ουσιαστικά η συγκέντρωση των χαρισμάτων του σώματος σε ένα πρόσωπο και η μετατροπή τους σε επάγγελμα. Το πρόβλημα είναι ότι άσχετα με το τι οι διδασκαλίες μας λένε για το ρόλο των επαγγελματιών λειτουργών (κληρικών), το πραγματικό αποτέλεσμα του επαγγέλματος αυτού είναι να κάνουν το σώμα του Χριστού ανάπηρο. Αυτό συμβαίνει επειδή, παρόλο που οι ίδιοι επιδιώκουν το αντίθετο, η φύση της λειτουργίας τους αναπόφευκτα μετατρέπει τους υπόλοιπους σε παθητικούς αποδέκτες».

Το γεγονός αυτό επιδεικνύεται σε περικοπές όπως Ρωμαίους 12:4-8, Α΄ Κορινθίους κεφάλαιο 12, καθώς και στο Α΄ Κορ. 14:26 το οποίο δηλώνει: «Τι είναι λοιπόν αδελφοί; Όταν συνέρχεστε, καθένας σας έχει ψαλμό, έχει διδαχή, έχει γλώσσα, έχει αποκάλυψη, έχει ερμηνεία. Όλα ας γίνονται προς οικοδομή.» Η διακονία στην Καινή Διαθήκη δεν επικεντρωνόταν σε έναν άνθρωπο αλλά περιλάμβανε το κάθε μέλος της εκκλησίας σαν ενεργό ιερέα (Α΄ Πετρου 2:5,9). Κάτω από την ηγεσία του Χριστού και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος ο καθένας ασκούσε τα χαρίσματά του για την αμοιβαία οικοδομή του σώματος.

Στο γνωστό οκτάτομο έργο του "Ιστορία της χριστιανικής εκκλησίας", ο Philip Schaff χρονολογεί τον διαχωρισμό των χριστιανών σε τάξεις κληρικών και λαϊκών τον τρίτο αιώνα, και γράφει σχετικά: «Στην διάρκεια του τρίτου αιώνα έγινε συνήθεια να χρησιμοποιείται ο όρος "ιερέας" αποκλειστικά σε χριστιανούς λειτουργούς και ιδιαίτερα στους επισκόπους. Με τον ίδιο τρόπο όλοι οι λειτουργοί, και μόνο αυτοί, ονομάστηκαν "κλήρος", με την έννοια της θέσης εξουσίας όσο και μιας (υποτιθέμενης) ιδιαίτερης σχέσης με τον Θεό. Με το όνομα αυτό διαφοροποιούνταν από τους (απλούς) χριστιανούς, δηλαδή τους "λαϊκούς". Στην εκκλησία των αποστόλων το κήρυγμα του ευαγγελίου και η διδασκαλία δεν περιοριζόταν σε κάποια τάξη. Κάθε πιστός μπορούσε να κηρύττει στους άπιστους και κάθε χριστιανός ανάλογα με τα χαρίσματά του μπορούσε να προσεύχεται, να διδάσκει και να προτρέπει στη σύναξη. Η Καινή Διαθήκη δεν γνωρίζει πνευματική αριστοκρατία, αλλά αποκαλεί όλους τους πιστούς "άγιους", παρόλο που πολλοί υπολείπονται της θείας κλήσης τους. Ούτε αναγνωρίζει κάποιο ξεχωριστό ειδικό ιερατείο για να μεσολαβεί δήθεν μεταξύ του Θεού και των "λαϊκών". Αναγνωρίζει μόνο έναν αρχιερέα, τον Ιησού Χριστό, και ξεκάθαρα διδάσκει ότι όλοι οι πιστοί είναι ιερείς, καθώς και βασιλείς.» (Α΄ Πετ. 2:5-9, Αποκ. 1:6, 5:10, 20:6).

Σύμφωνα με τον Zens ένας αριθμός θεσμικών (παραδοσιακών) εκκλησιών ανταποκρινόμενες σ' αυτές τις ανησυχίες απομακρύνονται από ιεραρχικές δομές που βασίζονται στον κληρικισμό και εφαρμόζουν το ιερατείο όλων των πιστών. «Το φαινόμενο ήδη πιστεύω έχει προκαλέσει παραδοσιακές εκκλησίες να αναθεωρήσουν τη λειτουργικότητα της δομής τους. Μέσα στα τελευταία 20 χρόνια εκδόθηκε μια πληθώρα βιβλίων που υποστηρίζουν λιγότερο κληρικισμό και περισσότερο ιερατείο των πιστών. Το βιβλίο του Larry Richard "Νέο πρόσωπο για την εκκλησία" ήταν ίσως ένα από τα πρώτα που τράβηξαν την προσοχή στο θέμα αυτό και το "Πρόβλημα των ασκιών" ήταν άλλο ένα βιβλίο ορόσημο. Μερικές θεσμικές εκκλησίες αντιλαμβάνονται ότι κάτι πάει στραβά, και γι' αυτό στη διάρκεια της εβδομάδας μοιράζουν τους μεγάλους αριθμούς σε μικρές σπιτικές ομάδες "κελιά" (cell-groups)».

Ένας αριθμός παρατηρητών υποβάλλουν την ιδέα ότι η επιστροφή στην απλότητα και στην οικειότητα του χριστιανισμού της Καινής Διαθήκης είναι μέρος του γενικού σχεδίου του Θεού για να προετοιμάσει την εκκλησία για τις δύσκολες ημέρες που βρίσκονται μπροστά μας. Ο Al Dager, σε ένα πρόσφατο τεύχος του Media Spotlight γράφει. «Παρόλο που αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν κάποιες εκκλησίες των οποίων η ηγεσία λειτουργεί με καρδιά υπηρέτη και πνεύμα ευσέβειας, εντούτοις έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εκκλησιών κλίνει προς το ένα οικουμενικό θρησκευτικό σύστημα το οποίο τελικά θα είναι το μοναδικό που θα εγκρίνουν οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο. Εκείνοι που θα αντιστέκονται στα "πολιτικώς σωστά" πρότυπα της παγκόσμιας θρησκευτικής κοινότητας θα αναγκαστούν τελικά είτε να συμμορφωθούν είτε να χάσουν τις φοροαπαλλαγές τους. Επειδή μπροστά μας έρχονται δύσκολοι καιροί η εκκλησία πρέπει να αρχίσει να εξετάζει εκ νέου τη μορφή και τη λειτουργία της. Ενώ από τη Μεταρρύθμιση οι παρούσες μορφές και λειτουργίες μας έχουν εξυπηρετήσει, θα αποδειχθούν ανεπαρκείς, και σε μερικές περιπτώσεις, ακόμα και επικίνδυνες τόσο για τα πνευματικά όσο και τα πρακτικά οφέλη του σώματος του Χριστού. Γινόμαστε παρατηρητές στο ξεκίνημα της "υπόγειας" εκκλησίας στην Αμερική, μια εκκλησία που θα πάρει μαθήματα από τους αδελφούς που έχουν επιζήσει σε άλλες χώρες όπου η πίστη ήταν και είναι ακόμα υπό διωγμό. Εάν εμείς στη Δύση νομίζουμε ότι θα ξεφύγουμε αυτά που οι αδελφοί μας έχουν υποστεί για αιώνες, μόνο και μόνο επειδή "δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Αμερική" κλείνουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα. Ο διωγμός θα έρθει από τις οικογένειές μας και από τις ίδιες τις εκκλησίες.»

«Δυστυχώς,» επισημαίνει ο Zens «οι Χριστιανοί που ακολουθούν τις πεποιθήσεις τους και αφήνουν τη θεσμική εκκλησία για να βιώσουν τη ζωή της εκκλησίας σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη πρέπει να περιμένουν ότι θα παρεξηγηθούν. "Όταν κάποιοι πιστοί αφήνουν τη θεσμική εκκλησία, φίλοι και συγγενείς συχνά τους παρεξηγούν και αντιδρούν αρνητικά. Οι ηγέτες των θεσμικών εκκλησιών συχνά αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση εκείνους που φεύγουν, και τους ονομάζουν "επαναστάτες". Η θεσμική εκκλησία έχει την ικανότητα να σε "ψαρώνει". Όταν κάποιος αποχωρεί, οι άνθρωποι το εξισώνουν με το να φύγει από τον Χριστό. Στη Μινεσότα όπου εμείς κατοικούμε, οι άνθρωποι μας βλέπουν σαν πολύ παράξενους», λέει γελώντας. «Μας ονομάζουν σέκτα (cult) και όλα τα σχετικά, αλλά ο τρόπος να δείξεις στους ανθρώπους ότι δεν είσαι κάτι τέτοιο είναι εσύ να μην γίνεσαι σεκταριστής».

Είναι καταπληκτικό ότι μια πρακτική που τόσο ξεκάθαρα αποκαλύπτεται στη Καινή Διαθήκη δυσφημείται από Χριστιανούς, οι οποίοι αντιδρούν μάλλον από φόβο και αφοσίωση στην παράδοση αντί από εμπιστοσύνη και προσκόλληση στη βιβλική αλήθεια. Οι Χριστιανοί στον ελληνορωμαϊκό κόσμο του πρώτου αιώνα συναθροίζονταν σε σπίτια και οι επιστολές του Παύλου στην Καινή Διαθήκη απευθύνονταν στις κατ' οίκον εκκλησίες. Η πρώτη εκκλησία που ξεκίνησε σε ευρωπαϊκό έδαφος ήταν στους Φιλίππους, στο σπίτι της Λυδίας, η οποία ήταν έμπορος από την πόλη Θυάτειρα (Πράξεις 16:15). Ο Παύλος, στις επιστολές του στους Χριστιανούς στη Ρώμη, στην Κόρινθο και στις Κολοσσές τους προτρέπει να χαιρετήσουν τις εκκλησίες που συναθροίζονταν σε σπίτια άλλων πιστών (Ρωμ. 16:5, Α΄ Κορ. 16:19, Κολ. 4:15).

Κάποιοι κάνουν κακή χρήση της βιβλικής νουθεσίας που λέει "μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί" (Εβρ. 10:25) για να δημιουργούν ενοχές στις καρδιές των χριστιανών που δεν βλέπουν πλέον την εκκλησία σαν κτίριο αλλά σαν τον λαό του Θεού. Ο Craig Keener επισημαίνει στο "The IVP Bible Background Commentary-New Testament": «Οι πιστοί συναθροίζονταν σε σπίτια αντί εκκλησιαστικά κτίρια στη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων της εκκλησίας. Αυτό άλλαξε αργότερα το έτος 312 όταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ανέβηκε στην εξουσία και θεσμοποίησε τον χριστιανισμό, κάνοντάς τον κρατική θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μετατρέποντας τους ειδωλολατρικούς ναούς σε "χριστιανικούς ναούς" και χρησιμοποιώντας κρατικά κονδύλια για να χρηματοδοτεί τους κληρικούς.»

Ο Howard Snyder, στο βιβλίο του "Radical Renewal: The Problem of Wineskins Today", προτείνει η εκκλησία να υιοθετήσει τις πρακτικές του πρώτου αιώνα, ώστε το μήνυμα του Ευαγγελίου που μετασχηματίζει ζωές να έχει αντίκτυπο στον κόσμο. «Μια βιβλική αντίληψη της εκκλησίας θα καταστήσει σαφές ότι η εκκλησία είναι ουσιαστική στο Ευαγγέλιο, επειδή είναι το σώμα του Χριστού,» γράφει ο Snyder. «Συγχρόνως, θα είναι σαφές ότι ανθρώπινα ιδρύματα και δομές δεν αποτελούν την εκκλησία, και δεν είναι καθαυτά αγιασμένα. Αυτές είναι ημέρες που οι Χριστιανοί πρέπει να ξέρουν καλά τι είναι εκκλησία και τι δεν είναι. Όπως ακριβώς στις τελευταίες ημέρες θα έρθουν πολλοί ψευδόχριστοι, αντίστοιχα πολλές κίβδηλες και αποστάτιδες "εκκλησίες" θα ρυπαίνουν το πνευματικό τοπίο. Η εκκλησία πρέπει να προετοιμαστεί, σαν άτομα και σαν χριστιανική κοινότητα, για το θέλγητρο του αντίχριστου και για το μαστίγιο της δίωξης. Αυτό σημαίνει αναγκαιότητα για δογματική καθαρότητα και για αυθεντικότητα μεταξύ μας, ορθότητα των πεποιθήσεων και ορθότητα της κοινότητας. Κάτω από την απειλή του διωγμού, η συλλογική ζωή γίνεται και δυσκολότερη και πιο αναγκαία. Γι' αυτό υπάρχει η ανάγκη δομών που είναι ευέλικτες, ευκίνητες, αθέατες, και μη κτιριοκεντρικές.»

Στην ερώτηση εάν το κίνημα για τις κατ' οίκον εκκλησίες είναι απλά άλλη μια "θρησκευτική μόδα" από την οποία οι άνθρωποι θα κουραστούν σύντομα, ο Zens είχε αυτό να πει: «Για πολλούς λόγους δεν πιστεύω ότι είναι απλώς μια μόδα. Πρώτον, αυτό ήδη συμβαίνει για πολύ καιρό. Υπάρχει για παράδειγμα στην Αυστραλία εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια. Και για πολύ περισσότερο στην Κίνα, στη Νότια Αμερική και αλλού, όπου είναι συνηθισμένο. Δεύτερον, είναι η ίδια η Καινή Διαθήκη που το αιτιολογεί και το επικυρώνει. Δεν θα μπορούσε να είναι μια μόδα. Αν ξαφνικά ξεσπάσει κάποιος διωγμός, οι εκκλησίες κατ' οίκον θα γινόταν κάτι πολύ συνηθισμένο, εφόσον οι εκκλησίες που έχουν τεράστια εβδομαδιαία έξοδα για να λειτουργήσουν ενδέχεται να καταρρεύσουν 'εν μία νυκτί'. Νομίζω ότι θα απαιτηθούν καταστροφικά γεγονότα για να ξυπνήσει η εκκλησία και να δει τι είναι σημαντικό για το βασίλειο του Θεού. Εάν και όταν συμβεί αυτό, η μορφή της συλλογικής ζωής των πιστών θα αλλάξει γρήγορα.. Όσο συνεχίζεται η ευημερία μας, η παράτυπη προσέγγιση στην εκκλησία θα παραμένει. Πάντως το θέμα δεν είναι αν κάτι αποτελεί μειοψηφία ή πλειοψηφία. Η έγνοια μας πρέπει να είναι, πώς θα ακολουθήσουμε τον Χριστό σε όλες τις πλευρές της ζωής μας. Θα υπακούσουμε στην Καινή Διαθήκη ή όχι;"

(Μετάφραση και προσαρμογή από άρθρο του Loren Smith)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλούμε γράψτε τα σχόλιά σας εδώ.